Fyrir þá, sem komust til vits og ára eftir heimsstyrjöldina síðari hefur alltaf verið erfitt að skilja, hvers vegna svo margir, sem kynntust Þýzkalandi fyrir stríð en eftir valdatöku Hitlers, hrifust af því, sem þeir sáu og urðu vitni að í skemmri eða lengri tíma þar í landi. En eitt var þó ljóst: Lítið var vitað um meðferðina á Gyðingum í útrýmingarbúðum fyrr en leið á stríðið og svo að sjálfsögðu eftir það.

Á árinu 2017 kom hins vegar út bók eftir Júlíu Boyd, sem nefnist Travellers in the Third Reich - The rise of fascism through the eyes of everyday people og byggir á miklu magni af skriflegum heimildum frá útlendingum, sem ferðuðust um Þýzkaland á þeim árum og skrifuðu heim til fjölskyldu og vina og lýstu því, sem fyrir augu bar.

Þessi bók skýrir að verulegu leyti hvers vegna fólk lét blekkjast í fyrstu. Þýzkaland var að vakna til lífsins eftir hörmungar fyrra stríðs og áranna á eftir, framkvæmdir voru miklar, götur hreinar, fólk vel klætt og vinsamlegt, menningarlífið í blóma og viðleitni til að ná vinsamlegu sambandi, sérstaklega við Bretland, augljós.

Athyglisvert er líka hvað brezka yfirstéttin sótti mikið til Þýzkalands á þessum árum og sumir meðlimir hennar reyndar aðdáendur Hitlers (og þoldu ekki Winston Churchill).

Á margan hátt rímar það sem fram kemur í þessari bók við það, sem umsjónarmanni þessarar síðu var sagt á barnsaldri af fjölskyldumeðlimum, sem dvöldu um skeið í Þýzkalandi á þessum árum.

Og um leið verður kannski skiljanlegri sjálfsblekking þeirra, sem heimsóttu og studdu Sovétríkin á sínum tíma. Þeir sáu ekki hina hliðina á samfélaginu frekar en þeir sem voru gestkomandi í Þýzkalandi.

Aftur og aftur tekst alræðisstjórnum og einræðisherrum að blekkja fólk.

Hvað ætli það sé í mannlegu eðli sem veldur því???